ΠΕΤΡΕΣ


Σε ποια νύχτα να σε ψάξω
σε ποιο φεγγάρι να τραγουδήσω
για τα μάτια σου;


Καράβι εσύ,
εγώ το κυπαρίσσι
και οι προσμονές
που αγρυπνούν κάτω από τα βλέφαρα.
Κρυώνω μακριά σου
και τραγουδώ
μόνο και μόνο για να υπάρχουν τα μάτια σου
στους ήχους της σιωπής.


Στα μάτια σου να ταξιδεύω
ως άνεμος του δειλινού
και να περνώ ανάμεσα από τις νοσταλγίες
της αγάπης,
μόνος εγώ,
τα μυστικά σου εξιχνιάζοντας...


Στο ατελείωτο μπλε
και στη συμφωνία του ήλιου ταξιδεύεις...
Τον ορίζοντα βάφεις με χρώματα ανεξίτηλα
και τραγουδάς...



Δε σε ταξίδεψα
κι αυτό το καλοκαίρι
στο απέραντο γαλάζιο.
Ούτε να σου μιλήσω με υακίνθους
στάθηκε βολετό.
Και τώρα με χρώματα της νύχτας
ζωγραφίζω ένα πρόσωπο στη βροχή
-αντίλογο στα χρυσά καράβια της φυγής σου.

Είναι και ο έρωτας που προκαλεί καρκίνο

Κάθε φυγή και το κόστος της.
Ακόμα κι όταν ο θάνατος
έχει χρώμα κίτρινο με άρωμα βανίλιας,
ακόμα κι όταν οι σκιές
γίνονται σώματα και μας ακολουθούν.
Διψώ κάθε ξημέρωμα.
Μετρώ τα βήματα της σιωπής,
τους ψίθυρους του σώματος.
Ένα στήθος στο χρώμα της ξεβαμμένης ώχρας,
η ήβη που χορεύει στη νύχτα
κι εκείνο το μισό χαμόγελο
που δε λέει να φύγει από τις ράχες των βιβλίων.
Μυρίζω στα δάχτυλα
τις θύμισες της χθεσινής μέρας,
εκείνο το τραγούδι
που κουράστηκε στα χείλη μας
και κύλησε κάθιδρο
στην άκρη του απογεύματος
ρωτώντας και ξαναρωτώντας τους λεπτοδείχτες
αν είναι ο έρωτας αυτό που καίγεται μαζί με το τσιγάρο.
Κάθε φυγή και το κόστος της
με το επιτόκιο της επιστροφής
να χορταίνει με σαρκασμό θανάτου.

Έτσι
για να μπορεί το καλοκαίρι
να θυμάται
πως δε βλάπτει μόνο το τσιγάρο
την υγεία…